Eksperci nie mają wątpliwości – krzyk niczego nie załatwia, a jeśli da jakieś pozytywne efekty, to jedynie krótkotrwałe. Zdecydowanie więcej wyrobi szkód, niż przyniesie korzyści. Wyróżniamy 5 powodów, dla których krzyki na dziecko nie są skuteczną metodą wychowawczą.
Stres i strach, czyli dlaczego nie należy podnosić głosu na dzieci?
Krzyczenie na dziecko może wpływać negatywnie na procesy rozwoju psychicznego dziecka. Rodzic, który powinien być autorytetem i oparciem, podczas krzyczenia staje się dla dziecka kimś zupełnie innym. Uczucie dysonansu poznawczego sprawia, że dziecko staje się mniej ufne i może niestety zyskiwać problemy emocjonalne, które nasilą się w przyszłości. Krzyki mogą również zwiększyć poziom stresu i obniżyć samodyscyplinę u dziecka. Jest to prosta droga do tego, aby pociecha stała się zestresowana i bardziej podatna na negatywne stany psychiczne.
Krzyk na dziecko – konsekwencje prawne
Agresja fizyczna i psychiczna jest surowo zabroniona prawnie, dlatego krewki rodzic może zostać w niektórych sytuacjach pociągnięty do odpowiedzialności prawnej. W ramach zabronionych czynności wyróżnia się także agresję słowną, czyli na przykład wulgarny krzyk w stronę dziecka, który może zostać zakwalifikowany jako wykroczenie lub przestępstwo. Wraz z nowelizacją przepisów, która weszła do porządku prawnego w 2010 roku, przejawy stosowania kar cielesnych są surowo zabronione. Jeśli krzyk ma charakter agresywny, jest wulgarny, to rzeczywiście będzie zabroniony. Czy krzyczenie na dzieci jest karalne w każdym przypadku? Niekoniecznie. Dopiero wtedy, gdy ma charakter psychicznego znęcania się nad bliską osobą. Jeśli z kolei jest pełny wulgaryzmów, to wówczas takie zachowanie może kwalifikować się jako nieobyczajne. Jest one zagrożone karą ograniczenia wolności, grzywny lub nagany.
Krzyki na dziecko przynoszą odwrotny skutek do zamierzonego
Krzyczenie na dziecko jest nieskuteczną formą zarządzania zachowaniem dziecka. W rzeczywistości, zamiast skłonić dziecko do zmiany zachowania, może to prowadzić do pogorszenia sytuacji. Lepszym sposobem na zarządzanie zachowaniem dziecka jest np. pozytywne wzmocnienie, czyli nagradzanie pozytywnych zachowań dziecka i ignorowanie negatywnych. Można także próbować reagować w sposób bardziej delikatny, który nie będzie generował niepotrzebnych, negatywnych emocji. Wiele mam zadaje sobie pytanie: czy jestem złą matką bo krzyczę na dziecko? Nie należy tej sytuacji w żaden sposób szufladkować. Wiele zależy bowiem od temperamentu samego rodzica, jego donośności głosu czy używanych słów. Wiadomo jednak, że mocny krzyk nie przynosi żadnych korzyści, oprócz chwilowego przestraszenia pociechy. Jak wskazują specjaliści, krzyk może prowadzić do agresywnego zachowania dziecka w przyszłości.
Jak zepsuć relacje dzieckiem – trzeba zacząć krzyczeć!
Krzyk może psuć relacje pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Unoszenie głosu na dziecko jest bezskutecznym sposobem na zwrócenie mu uwagi. Mogłoby się wydawać, że krzyk rzeczywiście działa, jednak jego skutki nie są korzystne z wielu powodów. Dzieci, szczególnie małe, w zasadzie nie rozumieją takiego zachowania rodzica. Większe dzieci mogą z kolei czerpać negatywne wzorce, przez które nauczą się reagować na stresujące sytuacje nerwami i wybuchami agresji. Krzyczenie na niemowlaka źle wpływają na rozwój psychiczny małego dziecka. Bobas, do którego docierają intensywne sygnały dźwiękowe, będzie bardziej rozdrażniony. To zaś może skutkować częstym przebudzaniem się w nocy, ciągłym płaczem i ryzykiem powstawania stanów lękowych w przyszłości.
Szukaj innych sposobów na zyskanie wewnętrznego spokoju
Krzyczymy, ponieważ chcemy pozbyć się negatywnych emocji. Nie jest to jednak takie proste, ponieważ organizm – zachęcony krótkotrwałą ulgą – za jakiś czas znowu będzie poszukiwać podobnych bodźców. Krzyczenie na dziecko może po pewnym czasie przypominać mechanizm zamkniętego koła, który szkodzi każdej ze stron. Jak nie krzyczeć na dziecko, które źle się zachowuje? Przede wszystkim należy opracować strategię działania i zacząć ją wdrażać w momencie, gdy dziecko jest spokojne. Należy rozmawiać i uczyć pociechę radzenia sobie z nadmierną energią w sposób pożyteczny. Jak przestać krzyczeć na dziecko? Znajdź stresory i czynniki zapalne, które wprowadzają dziecko w panikę i złe zachowanie. Możesz np. próbować ograniczać bodźce, aby dziecko był mniej pobudzone.
